Sık sık yinelememe karşın her zaman söylemekten gurur duyarım.
İyi ki Gazeteci olmuşum.
Bilirim ki; Gazetecilik bir meslek değil, yaşam tarzıdır.
Çünkü, gazetecinin ruhu da beyni de özgürdür.
Toplumu bilgilendirmek, toplumun haklarını savunmak önceliğidir.
Gazeteci kimseye bağlı olmayı sevmez.
Kimsenin borazanı olmayı da!
Çocukluğumda bir avuç gazeteci büyüğüm vardı.
Ergenlik yıllarımda onlarla bir arada olma şansı yakaladım.
Yaz tatillerinde gazete müvezzi olarak kolumun altında gazete satardım.
“Yazıyooo…” diye bağırırdık.
Herkes merak ederdi.
Ne yazıyor diye.
Sonrasında Mersin Gazeteler baş bayii Mustafa Tekgüç’ün yanına terfi ettim.
O günlerde Tekguç’ün küçük ama saygı ve sevginin büyük olduğu dükkanı gazetecilerin mekanıydı.
Gazeteci abilerim idolümdü ve de sonunda Gazeteci oldum.
Geçmişte gazeteci parmakla gösterilirdi.
Toplumun her kesiminin saygı duyduğu bir insandı.
Ki, bu bizim mesleğe başladığımız ilk yıllarda da böyleydi.
Sonrası mı?
Ne siz sorun ne ben söyleyeyim.
Türkiye’yi ele geçirmek isteyenler, önce gazeteciliğe ve gazetecilere el attı.
Ve de meslekte erozyon başladı.
Bugün gelinen nokta ; o günlerde atılan tohumların sonucudur.
Bugünlere nasıl mı geldik?
Önce, 27 Mayıs sonrası 10 Ocak 1961’de Resmi Gazete’de yayınlanan 212 Sayılı Yasa ile verilen haklarımızı bir bir elimizden aldılar.
İlk yıllarda Çalışan Gazeteciler Bayramı olarak kutlanan 10 Ocak, şimdilerde adeta yas gününe döndü.
Dün sevgili meslektaşlarım(!) 10 Ocak Çalışan Gazeteciler Günü nedeniyle değişik etkinlikler düzenledi.
Fazla ilgilenmedim.
Ama , en çok katılımın hangi etkinliğe olduğunu tahmin edebiliyorum.
Eminim ki Büyükşehir Belediyesi’nin Hilton’da verdiği yemek de katılım rekoru kırılmıştır.
(Gerçi onlar da davet edecekleri isimleri kendileri belirliyormuş!)
Ne demişler , “Böyle başa böyle tarak!”..
Türkiye Basın Özgürlüğü’nde 10 sıra gerilemiş , kimin umurunda?
Bir çok gazeteci asgari ücretin altında çalıştırılıyormuş, bana ne!
Bu kadar kötü koşullara karşın , gazeteci sayısı her geçen gün artıyor…
Anlamak gerçekten zor!
Sözün ÖZÜ;
Suçluyu dışarda aramamak lazım.
Suçlular içimizde.
Ben, sen, o!…
Bu mesleği onuruyla yapmayanlara göz yumduğumuz sürece , iş daha da kötüye gidecek.
Ama genelde , ama yerelde!
Artık siyasetçisi, iş adamı, bürokratı gazeteciyi kolay lokma olarak görüyor.
Aslında öyle de olduk!
Tarifeler belirlendi , gazeteler ve gazeteciler için.
Tarifesini alan sustu…
(Ki seçim zamanı tarifelerde artış olur..)
Talana yalana, yolsuzluğu hırsızlığa!
Ufacık çıkarlar için mesleğimize ihanet edildi. 
Yoksa kimse sesimizi kısamazdı!
Sesimizin kısılmasını bir kenara bırakın, düşünemez olduk!
Sonrasında da kalkmış 10 Ocak’ da çeşitli etkinlikler düzenliyoruz.
Ama lokma nerede, oraya koşuyoruz.
Ki, semiz ve gürbüz olalım.
Ne de olsa , “Sağlam kafa sağlam vücutta bulunur!” derler.
Bilmem ki doğru mu söylerler.
Kafanın içi sağlam olmadıktan sonra , vücut sağlam olsa neye yarar.
Öküz de sağlam kafa ve vücuda sahip , ama trene yalnızca bakar!
Bilmem anladınız mı?
“Yazıyoooor..” diye bağırmak istiyorum.
Ancak bağıramıyorum.
Çünkü, yazmıyoruz yazamıyoruz…