İzmir felaketini gördük.

Yine yüreklerimiz yandı.

Acıdan nasır bağlıyor ülkemizde yürekler.

Alışıyormuyuz?.

Alıştırılıyormuyuz?.

İkisi bir arada mı yoksa?.

Bu güzel ülke neden yaşıyor bunları?.

Ders mi almıyoruz?.

Almak işimize mi gelmiyor?.

Yoksa;

Bilimsellikten, sorumluluktan uzak yöneticilere mi emanet ediyoruz kendimizi.

Bizi.

Sizi.

Eş, çoluk, çocuk, komşu.

Yıkılan enkazların altında kalıyoruz sürekli.

Kurtarılan her canla beraber sanki bizlerde çıkıyoruz o enkazların altından.

Sonra?.

Unutacağız.

Her zaman olduğu gibi.

Yeni felaketleri bekleyeceğiz sessizce, umarsızca.

Fıtratımız buysa eğer.

Çekelim.

Yine ayağa kalkar bu millet.

Ama,

Sosyal medyada, acıdan “sevinç” çıkaran o yaratıkları unutabilirmiyiz?. Bilmiyorum.

Ahlaksızca.

İnsanlık dışı.

Kindar.

Şeytani.

Sevinç çığlıkları atılan mesajları ve sahiplerini diyorum.

Unutmayalım.

Deprem acımasız.

O kafalar daha da acımasız.

Onlar;

İnsanlığı öldürüyorlar.

Enkaz altında kalan insanlıktır ne yazık ki.

Sevdiğim Laflar:

“İNSAN, DİLİNİN ALTINDA GİZLİDİR..”