Onu ilk gördüğüm günü hiç unutmam. Adana Toros Gazetesi’nin Mersin temsilcisiydi. Sevgili oğlu, benim de can dostum, arkadaşım Serdar Keskinışık’ın babasıydı. O yılların polis adliye muhabirleri bir elin parmakları kadar olduğu için, biz de sık görüşürdük Serdar’dan dolayı. Her karşılaştığımızda eğitici, öğretici nasihatlarda bulunurdu. Birlikte çalışmadık ama çok şey öğrendim kendisinden. Görünüşü uzun boylu, iri yarı ( daha doğrusu heybetli) acayip yakışıklı ve karizmatikti. (Ki hala öyle) Ama hepsinden daha önemlisi fizik olarak dimdik bir adam. Sürekli savaş kazanmış mağrur komutan edası ile dolaşırdı. Mesleğimizin ruhunda dik durmak, onurlu ve omurgalı olmak var ya… Bu dik adam mesleğindeki duruşunu fiziğiyle bütünleştirmiş adeta. Ancak; yaklaşık bir yıldır hastalıklarla mücadele ediyor dik adam. Önceki gün yine hastaneye yatırdık. Zor ve meşakkatli bir süreç geçiriyor. Ama her hastane ziyaretimde beni hayrete düşüyor, hayran bırakıyor. Çünkü ne zaman ziyaretine gitsem adam hasta yatağında bile dimdik oturuyor. Daha yatmış vaziyette görmedim. Adeta meydan okuyor, mücadele ediyor sinsi hastalıklarla. Beni hiç yanıltmadın Ziya Ağabeyim. Eminim ki bu savaştan galip çıkıp, eğitici ve öğretici nasihatlarına devam edeceksin. Bütün dualarımız seninle…