Adı; Ziya.
Soyadı; Keskinışık. Mesleği, Gazeteci.
Hem adı gibi aydınlık hem de soyadı gibi ışık saçardı!
İyi bir fotoğrafçıydı. Mesleğimizin ilk yıllarında, siyah-beyaz döneminde karanlık odadan çıkmazdı.
O zamanlar üç-beş gazeteciydik.
Çoğumuzun siyah-beyaz haber filmlerini o banyo ederdi.
Tam elli yıllık dostum, abimdi!
Gazeteciliğinden hiç taviz vermedi!
Onun bunun maşası olacak karakterde değildi.
İyi haberciydi.
Hem magazin hem de siyasi haberlerde Türkiye gündemine oturacak haberlere imza attı!
Kaya Mutlu döneminde bir süre Belediye Basın Bürosu’nda görev yaptı.
Atatürk Parkı içindeki basın bürosunun karanlık odasının dili olsa da onu anlatsa!
Mesleğine, ekmeğine son derece saygılıydı.
İş ahlakı bir başkaydı.
İşini en iyi şekilde yapmak için büyük çaba gösterirdi.
Hepsinden öte Atatürkçüydü!
Gençliğinde CHP Gençlik Kollarında çalışmıştı.
Ama, gazeteciği döneminde CHP’nin yanlışlarını yazmaktan da kaçmadı!
Doğruluk düsturuydu!
Uzun yıllar Türkiye’nin en büyük gazetelerinin Mersin temsilciliğini yaptı.
Gazeteciliği hiçbir zaman insanlığının önüne geçmedi!
Önce insan, diyenlerdendi.
Ziya Abimi, mesleğe başlamadan hemen önce tanımıştım.
Sanıyorum 1973 yılıydı.
1975’de ben de gazeteci oldum.
Yani tam 50 yıllık abim ve dostumdu Ziya Keskinışık!
Yalnız gazeteciliğiyle değil, duruşuyla da örnek insandı.
Hep söylerim gazeteci örnek olmalı, diye.
Ziya abi de öyleydi işte.
Giyim-kuşamı, oturup kalkması ve beyefendi kişiliğiyle...
50 yıllık süreçte sanırım birbirimizi hiç incitmedik.
Çünkü, önceliğimiz birbirimize saygı ve sevgiydi.
Saygının olduğu yerde sevgi de yeşerir!
Nasıl yazıyorum bilmiyorum.
Bilgisayarın klavyesinde tuşların yerini şaşırıyorum.
Zordur 50 yıllık dostun arkasından yazmak!
Zordur onu kelimelere sığdırmak!
Bu nedenle kelimeler birbirine karışıyor!
Ama, Ziya Abinin aydınlık ve gülümseyen yüzü hep gözümün önünde.
Ve de hiç gitmeyecek!
Onu unutmak mümkün mü?
Dile kolay tam 50 yıllık, yani yarım asırlık dostu!

Sözün ÖZÜ;

Nisan baharın en güzel aylarındandır. Mersin’in sokaklarını narenciye çiçeklerinin kokusu sarar. Mis gibidir.
Ama, ben dostlarımı hep Nisan’da kaybediyorum.
22 yıl önceydi bir Nisan günü Peyami Safa Maracı bıraktı gitti.
İki yıl önce de bizim Arap (Fikret Ünver)..
Şimdi de Ziya Abim!
Olmadı be canım dostlarım/abilerim, kardeşlerim.
Aceleniz neydi?
Habere koşar gibi ölüme gittiniz!
Yakışmadı size!
Son sözüm sanadır Ziya Abi;
Yazacak bir kelime, söyleyecek söz bulamıyorum.
Hep kendine dikkat et, derdin.
Ama, sen kendini ihmal etmişsin!
Ölüm kimseye yakışmaz ama sana hiç yakışmadı Ziya Abi!
Seni hep gülen yüzünle anımsayacağım.
Ve de unuttum sanma!
Sana sözüm var!
Boynumun borcu!
Emanetine sahip çıkacağım!
Bilirsin borçlu kalmayı sevmem!
Seni özleyeceğim!
Işıklar yolun olsun!
Nazım’ın mısralarındaki gibi Yaşamak şakaya gelmez!
Bunu da en iyi sen bilirdin Ziya Abi.
Yaşamaya Dair
Yaşamak şakaya gelmez,
Büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın
Bir sincap gibi meselâ,
Yani, yaşamanın dışında ve ötesinde hiçbir şey beklemeden,
Yani bütün işin gücün yaşamak olacak.
Yaşamayı ciddiye alacaksın,
Hem de o derecede, öylesine ki, Meselâ, kolların bağlı arkadan, sırtın duvarda,
Yahut kocaman gözlüklerin,
Beyaz gömleğinle bir laboratuvarda
İnsanlar için ölebileceksin,
Hem de yüzünü bile görmediğin insanlar için,
Hem de hiç kimse seni buna zorlamamışken,
Hem de en güzel en gerçek şeyin
Yaşamak olduğunu bildiğin halde.
Yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı,
Yetmişinde bile, meselâ, zeytin dikeceksin,
Hem de öyle çocuklara falan kalır diye değil,
Ölmekten korktuğun halde ölüme inanmadığın için,
Yaşamak yani ağır bastığından.